Jaroszewicza końca nie widać, chociaż nie żyje już dwadzieścia sześć lat. Będziemy znowu powtarzać kilkaset razy omówione informacje i fascynować się historią zepsucia, zła i złych ludzi. Tak. Jaroszewicz był wyjątkowo złym człowiekiem i należy od tego zawsze zaczynać tę opowieść, a tym, którzy powtarzają bajeczkę o mówieniu dobrych rzeczy o zmarłych w alternatywie do milczenia o zmarłych, napiszę pytanie: czy o Hitlerze, Stalinie, Mao i tysiącach innych sadystycznych zboków też należy milczeć? No właśnie.

Wydaje mi się teraz, że zagadka śmierci Jaroszewiczów dopiero nabiera rumieńców. Radomscy „karatecy” byli jednym z nielicznych polskich gangów, który działał naprawdę profesjonalnie pod wieloma względami. Starcie tego gangu z gangiem pruszkowskim i jego prymitywnymi metodami doprowadziło w dystansie czasowym do likwidacji grupy z Radomia, co odbyło się na bazie prawa karnego, chociaż należałoby zastosować tak zwaną etykę zawodową i rozliczyć najpierw panów z Pruszkowa, którzy chcieli w dziwny sposób przejąć kontrolę nad panami z Radomia. Szczegóły dzisiaj nie są już ważne, zwłaszcza dla przedmiotowej sprawy Jaroszewiczów.

Radomski gang w 1992 był chyba na początku ścieżki zawodowej kariery i w składzie nieco innym od najsłynniejszego, ale działał sprawnie. Jeśli ci ludzie zdecydowali się wejść do domu Jaroszewicza, to z całą pewnością byli do tego przygotowani. I tu tkwi problem, o którym mało teraz się mówi. Kto ich do tego przygotował? Kto zebrał niezbędne informacje? Kto zdefiniował cele tej wizyty? Kto nadzorował tak długie i niedokładne wykonanie dzieła?

Odpowiedzi na powyższe pytania są kluczowe dla sprawy i na pewno należy ich szukać. Z pierwszych wypowiedzi polityków widzę, że będzie trudno. Ale będziemy trwać na straży!!!

Piotr Tomski